

Αν γλυτώσει το παιδί..
Έχω μία εικόνα από μικρός στο χωριό, θυμάμαι τον παππού μου να λέει «ποτέ μην πας πίσω απ τα μουλάρια». Μεγάλωναν τα παιδιά, προστατεύοντας τα, απ’ τους κινδύνους του τότε μεταφορικού μέσου! Ταυτόχρονα θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε «ποτέ τα δάχτυλα στην πρίζα θα σκοτωθείς!!»
Λοιπόν, μεγάλωσα.. και είναι σίγουρο πως δεν θα πάω πίσω από μουλάρι και δεν θα βάλω τα χέρια μου στην πρίζα! Σκεφτείτε.. αν όλοι λέγαμε με το ίδιο πάθος σε όσους αγαπάμε να φοράνε ζώνη/κράνος και να τα φορούσαμε και εμείς σε κάθε μας οδηγικό μέτρο.. μήπως σήμερα θα είχαμε μια καλύτερη οδηγική κοινωνία; Πόσους ξέρουμε να τραυματίστηκαν; Κι από τι; από δάχτυλο σε πρίζα; (δεν ξέρω κανέναν). Από κλωτσιά μουλαριού; (ξέρω έναν). Από έλλειψη ζώνης/κράνους; (είναι κρίμα να ξέρω πολλούς).
Ας μεγαλώσουμε σωστά τη νέα γενιά, είναι χρέος μας. Ας σκεφτούμε όλοι πως η κοινωνία μεγαλώνει βάση μιμητισμού και πως εμείς οι ίδιοι είμαστε παράδειγμα για τους επόμενους από εμάς.. αν εμείς ήμασταν τυχεροί και δεν πάθαμε κάτι με την έως τώρα παραβατικότητα μας θα είναι τυχερή και η επόμενη γενιά; Και τελικά ποιό είναι καλύτερο; να οδηγούμε αφήνοντας την ζωή μας στην τύχη ή να οδηγούμε με ικανότητα και σωστή παιδεία;
Ένα παιδί παίζει στο μπαλκόνι του.. και βλέπει δεκάδες μηχανές να περνούν τον δρόμο χωρίς κράνος, συμπεραίνει, λοιπόν, πως δεν είναι και τόσο λάθος να οδηγούμε μηχανή χωρίς κράνος, αφού το κάνουν όλοι! Το ίδιο παιδί, μπαίνει στο αμάξι, χωρίς παιδικό κάθισμα, κάθεται όπου θέλει και ο γονιός μιλώντας στο τηλέφωνο, αλλάζει ταχύτητες, κορνάρει σε οτιδήποτε δεν του αρέσει και οδηγεί σαν να μην συμβαίνει κανένα λάθος! Τι θα κάνει το παιδί, βάση μιμητισμού, όταν βγει στην οδηγική κοινωνία;
Εμείς ότι μάθαμε, μάθαμε και ας ζούμε σήμερα κατά τύχη.. η επόμενη γενιά τι μας φταίει;