Ήρθε η στιγμή να δούμε από την αρχή την οδηγική μας παιδεία—ίσως και την ευρύτερη στάση μας απέναντι στην κοινωνική ευθύνη.
Ένα μωρό γεννιέται. Οι γονείς του, γεμάτοι χαρά, το μεταφέρουν σπίτι με τη «φωλιά» ασφαλείας στο αυτοκίνητο. Δένουν τις ζώνες τους, ευτυχώς, και μιλάνε στο τηλέφωνο για να δεχτούν ευχές:
«Σας ευχαριστούμε! Τώρα πάμε σπίτι με το μωρό. Στον δρόμο είμαστε, έχει λίγο κίνηση...»
Στο πρώτο κόκκινο φανάρι, βγάζουν και την πρώτη selfie στο αμάξι, χαμογελαστοί.
Το μωρό μεγαλώνει και η μεταφορά του συνεχίζεται με παρόμοιο τρόπο. Ο οδηγός μιλάει πλέον σε ανοιχτή ακρόαση—γιατί, σκέφτεται, «είναι επικίνδυνο να μιλάς χωρίς να κρατάς στιβαρά το τιμόνι.» Όχι όμως, «είναι επικίνδυνο να μιλάς, τελεία.»
Κάποια στιγμή, το παιδί παίρνει το πρώτο του ποδήλατο. Ο ενθουσιασμός μεγάλος: κράνος, βοηθητικές ρόδες, πλήρης εξοπλισμός για προστασία. Αλλά όταν μάθει να ισορροπεί, όλα αυτά ξεχνιούνται.
Λίγο αργότερα, στις βόλτες με τους φίλους, το κράνος παραμένει στο σπίτι—γιατί οι φίλοι δεν φορούν. Στα 14, ο μεγαλύτερος της παρέας, που μόλις πήρε δίπλωμα για 50cc,και αφού πήρε ένα μηχανάκι 125cc απ' το σπίτι,του προτείνει:
«Έλα να σε πάω σπίτι με το μηχανάκι.»
Το παιδί ανεβαίνει χωρίς κράνος. Και όταν φτάνει, κανείς στο σπίτι δεν ρωτά:
«Πώς επέστρεψες χωρίς κράνος;»
Αντίθετα, οι μεγάλοι κοιτάζονται με καμάρι: «Μεγάλωσε κι αυτό.»
Στα 18 του, κάποιος συγγενής το πάει σε μια αλάνα να «μάθει να οδηγεί» πριν ξεκινήσει μαθήματα στη σχολή οδηγών. Όταν έρχεται η ώρα της εκπαίδευσης, ο γονέας δηλώνει στον δάσκαλο:
«Το έχω βάλει να οδηγάει. Δεν θα ταλαιπωρηθείς. Δεν μας κάνεις κάτι καλύτερο στην τιμή;»
Μετά την απόκτηση του διπλώματος, το παιδί παραλαμβάνει το παλαιό αμάξι της οικογένειας:
«Με αυτό θα μάθεις στην πόλη, μην πάθει τίποτα το καινούριο.»
Και τώρα ο νέος οδηγεί. Περνούν τα χρόνια, αλλάζουν νόμοι, προστίθενται κανονισμοί—όπως ένα νέο πρόστιμο για λάθος διέλευση από αφύλακτη σιδηροδρομική διάβαση. Το μυαλό του άραγε θα πάει στο:
«Μα καλά, γιατί να υπάρχει αφύλακτη διάβαση;»
Οδηγεί με ζώνη, αλλά αν πιει μια μπύρα σκέφτεται:
«Σιγά, το έκανε ο πατέρας μου τόσα χρόνια.»
Μιλάει στο τηλέφωνο με Bluetooth, γιατί το πρόβλημα είναι η ενσύρματη συσκευή. Διπλοπαρκάρει έξω από το pet shop για τροφή του κατοικιδίου και μεταφέρει το νέο πλυντήριο μόνος, ρίχνοντας τα καθίσματα για να γλιτώσει μεταφορικά.
Και μετά κάνει οικογένεια. Το πρώτο του παιδί θα το πάρει από το μαιευτήριο με τη φωλιά στο αυτοκίνητο, όπως κι εκείνος. Θα μιλήσει στο τηλέφωνο καθώς το μεταφέρει:
«Ναι, τώρα φτάνουμε. Είχε κίνηση.»
Μετά θα βγάλει τη δική του selfie στο κόκκινο φανάρι.